تکیه گاه ذهنی فوبیا را لمس می کند

مرد: شما دارید نظریه تازه ای را درباره ائتلاف و وقایع بسیاری که در پیرامون آن اتفاق می افتد مطرح می سازید.

درست است. در مقابله با این موضوع آیا نظر خاصی دارید؟

مرد: راستش راجع به تمام آن قضایا شک دارم.

بسیار خوب. یکی از آنها را بگویید.

مرد: این که احساس او در حال حاضر هیچ فرقی نسبت به احساس قبلی اش ندارد.

تکیه گاه ذهنی فوبیا را لمس می کند

می خواهم روشی برای امتحان این موضوع به شما نشان بدهم. (به طرف تامی بر می گردد) اجازه بده سوالی از تو بپرسم. (تکیه گاه ذهنی فوبیا را لمس می کند. تامی به او نگاه می کند و لبخند می زند) عالیست. تو به آن پاسخ دادی. (به مرد) خوب حضرت آقا، آیا این به شما چیزی را نمی فهماند؟ آیا آخرین باری که من او را در این نقطه لمس کردم او یک واکنش فوبیایی نشان داد را به یاد می آوری؟ من واکنش فوبیایی او را در این نقطه، تکیه گاه قرار داده بودم و سپس نشان دادم که فوبیای او را تحت کنترل در آورده ام. قبلا وقتی بازوی او را لمس می کردم، او فوبیایی می شد. حالا وقتی دستم را دراز می کنم و بازویش را می گیرم، او چه عمل می کند؟ طوری به من نگاه می کند که انگار دارد می گوید “کاری داشتی؟” این عمل او از هرگونه عکس العمل کلامی برای من زیباتر است. من نمی گویم که از عکس العمل های آگاهانه کلامی غافل باشید، ولی بدانید که با این کار در واقع دارید بخشی از ذهن آن فرد که کمترین یادگیری را انجام می دهد – یعنی ذهن خودآگاه را مورد استفاده قرار می دهید.

اجازه بدهید روش دیگری را برای آزمایش به شما نشان دهم. تامی، می خواهم کاری برایم بکنی. این فقط یک آزمایش علمی است. آیا این شهر پل دارد؟ می خواهم چشمهایت را ببندی و در عالم خیال بر روی پل رانندگی کنی، ولی می خواهم این کار به وضع خاصی انجام دهی. می خواهم خودت از دریچه چشمهایت از داخل ماشین نگاه کنی – نه این که خودت را ببینی – بدین ترتیب باید همان چیزی را ببینی که اگر عملا بر روی پل رانندگی می کردی می دیدی. وقتی این کار را می کنی چه اتفاقی می افتد؟

تامی : (ابرویش را بالا می اندازد، به نظر می رسد که کمی گیج شده است). بر روی پل رانندگی کردم.

چه واکنشی از این زیباتر؟ اگر او به من می گفت “من از رانندگی بر روی پل بسیار خوشحال بودم” من می گفتم “چی؟ صبر کن، پس آن فقط یک پل معمولی است”.

منبع : دیوید گروسک