دو مکتب روانشناسی

فرض کنیم به تازگی در رشته پزشکی فارغ التحصیل شده اید و برای گذراندن دوره تخصصی روان پزشکی رزیدنت بیمارستان هستید. ممکن است کسی از شما بپرسد آیا روانپزشک بیولوژیکال یا روان پزشک روان پویشی؟ به عبارت دیگر، برای درمان بیمارانی که با اختلال روانی روبرو هستند، آیا معتقدید که باید از دارودرمانی استفاده کنید یا به روان درمانی از طریقه های غیر دارویی اعتقاد دارید؟ تردید در دادن پاسخ صریح احتمالا هر اردوگاه را به سوء ظن نسبت به شما بر می انگیزد و این موقعیتی است که اغلب روان پزشک ها با آن روبرو هستند.

احتمالا زیگموند فروید بیش از سایر روان پزشکها به روانشناسی روان پویشی اعتقاد داشت. فروید معتقد بود که یک روان درمانگر واجد شرایط و دلسوز می تواند پرده از اسرار ذهن ناهشیار اشخاص بردارد. فروید معتقد بود با بر ملا شدن اسرار نهفته در ذهن ناهشیار، بیمار می تواند با آنها برخورد عقلی کند و به زندگی سالمتری برسد.

با آنکه بسیاری از نظریات فروید مورد سوال قرار گرفته اند، نقش او در شکل گیری روش های روان درمانی رسمی، جای شک و شبهه ای باقی نگذاشته است و بسیاری از بیماران را می توان به شیوه و روشهای او درمان نمود. از سوی دیگر، روان پزشکان معتقد به دارودرمانی ساختارهای مغزی را هدف قرار می دهند و از داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی تری سیکلیک یا شوک درمانی استفاده می کنند و در صورت استفاده به جا نتایج قابل ملاحظه ای ایجاد می شود. وقتی روان درمانی و دارودرمانی به اتفاق مورد استفاده قرار می گیرند، انواع بیماران می توانند از آن سود ببرند.

ممکن است کسی بخواهد همه ناراحتی های ذهنی را به حوادث ناخوشایند زندگی و یا در غیر اینصورت به اشکال در نظام کارکردی مغز نسبت دهد، اما این غیرممکن است. پال مک هاف و فیلیپ اسلاونی در این زمینه می گویند:

روان پزشکان باید میان بیماران ذهنی و بیمارانی که آسیب مغزی دارند، میان بیمارانی که انتخاب برای آنها دشوار است و بیمارانی که توانایی انتخاب در آنها آسیب دیده است. میان بیمارانی که انتظار کمک دارند و بیمارانی که با وجود نیاز عاجزانه به کمک، به روی خود نمی آورند تمیز قایل شوند.

مهم این نیست که چه مکتبی را انتخاب کنیم، مهم این است که بدانیم در چه زمانی و به چه شکلی از بهترین روش های هرکدام استفاده کنیم.