بیماری های مزمن افسردگی

حتی وقتی استقلال مهم ترین ویژگی شخصیتی نباشد، کاهش اعتماد به نفس و تغییر طرز و سبک زندگی در شرایط بیماری های مزمنی از گونه قند یا صرع می تواند تولید اندوه کند. تصور اینکه جسم ما نسبت به بیماری خاص تسلیم می شود، یا به مرور و با پیر شدن قدرت و توانش را از دست می دهد، نه تنها فناپذیر بودن ما را خاطرنشان می سازد، بلکه می تواند برنامه زندگی ما را در پرده ای از ابهام فرو برد. تقریبا 50 درصد اشخاصی که از بیماری های جدی رنج می برند با روحیه ضعیف و کسل روبرو می شوند. اغلب این بیماران و البته نه همه آنها به شکلی با بیماری خود کنار می آیند.

به عنوان یک اقدام تطبیقی، بیمار می تواند خود را با شرایط ناراحتی وفق داده، طرز و سبک زندگی خود را تغییر دهد. وقتی یک بیماری مزمن پایان یافته تلقی می شود، اغلب اشخاص به جای توجه به زمان از دست رفته به زمان باقی مانده عمر خود توجه می کنند تا از این فرصت باقی مانده حداکثر استفاده را بکنند. با این حال بسیاری نیز هم چنان ناراحت باقی می مانند که برای رسیدن به حد تعادل به کمک دیگران محتاجند.

از این رو ممکن است بیماری هایی از نوع حمله قلبی، چشم انداز تازه ای برای زندگی شخص ایجاب کند و طبیعی است که شخص درباره ارزشها، هدفهای فوری و آرمان های بلند مدت خود بررسی مجددی صورت دهد. اما تاز مانی که این تطبیق دادن با شرایط جدید تحقق نیافته برخی از اشخاص واکنشی را تجربه می کنند که با واکنش سوگ تفاوت چندانی ندارد.