بیماری است، ضعف نیست

جای سرزنش نیست. درست همانطور که بیمار قندی نمی تواند تنها به قدرت اراده اندازه قند خون خود را کنترل کند، شخص افسرده هم نمی تواند خیلی ساده تصمیم بگیرد که دیگر افسرده نباشد. بر خلاف گفته نورمن کوزینس نمی توان صرفا با اتکا به اقدامات ذهنی و تاثیرگذاری روی مغز، بیمار افسرده را معالجه کرد. در نتیجه، بار سنگینی از دوش افسرده ها که خود را مسبب و مقصر افسردگی خویش می دانند برداشته می شود. اراده شخصی به تنهایی نمی تواند ژن های به ارث رسیده یا آثار ناشی از سکته مغزی را تغییر دهد.

وقتی افسردگی را بیماری در نظر می گیریم، عباراتی نظیر خل، مشاعرش را از دست داده در توصیف بیماران افسرده به کار برده نمی شود. در حالی که خیلی ها تحت تاثیر این طرز تلقی که با رعایت اصول سلامتی از اختلال افسردگی دور می مانند، احساس بهتری پیدا می کنند، در صورتی که واقعیت چیز دیگری است. واقعیت این است که همه در برابر افسردگی آسیب پذیر هستند و ممکن است افسرده شوند. وقتی این را در نظر بگیریم که هر کدام از ما ممکن است به این بیماری دچار شویم، راحت تر می توانیم با اشخاصی که هم اکنون از بیماری افسردگی رنج می برند همدردی کنیم.

وقتی افسردکی را به عنوان بیماری در نظر می گیریم، اقدام برای یافتن راه های درمانی بسیار بیشتر می شود. پژوهشگران پزشکی با توجه به سندرم، آسیب شناسی، سبب شناسی بود که توانستند بیماری هایی نظیر آبله و فلج اطفال را معالجه کنند. نشانه های مشترک این بیماری ها را در اشخاص مبتلا پیدا کردند و به چگونگی از حالت طبیعی خارج شدن بیماران پی بردند. وقتی ویروس بیماری را شناختند در صدد برآمدند تا واکسن آبله و فلج اطفال را بسازند. بر این اساس نه تنها امید به درمان افسردگی افزایش یافته، بلکه این امیدواری وجود دارد که اقداماتی به منظور پیشگیری از آن صورت گیرد.

اما حتی در حال حاضر نیز می توان به درمان بسیاری از کسانی که از افسردگی رنج می برند، اقدام نمود. داروهای ضدافسردگی از نوع تری سیکلیک و وقفه دهنده های ام آ اُ که ظاهرا تعداد انتقال دهنده های عصبی نورپین فرین و سروتونین را افزایش می دهد میزان افسردگی را تا حدود 80 درصد از بین می برد. شوک درمانی یا ئی سی تی با تحریک مغز به کمک الکتریسیته، به میزان بیش از 90 درصد موفق و کارساز است. حتی از انرژی نور نیز برای درمان نوعی افسردگی استفاده می شود.