دف نوازی

عرفان عالی ترین حسی است که می تواند روح و جان آدمی را فرا گیرد و بارزترین ویژگی قوم ایرانی به اوج رسانیدن این احساس توسط هنر می باشد.موسیقی از جمله هنرهایی است که تاثیر آن بر روح بشر به قدری است که برخی آن را علم روح می دانند و در این میان موسیقی ایرانی بلخص ساز دف بالاترین نقش را دارا می باشد.موسیقی عرفانی زاییده ورود سازهای آیینی به عرصه موسیقی بوده که ارکان اصلی آن اصواتی چون نغمه ساز دف می باشد.دف آنچنان از جایگاه ارزنده  و بالایی در دین اسلام برخوردار استکه رسول اکرم (ص)زمانی که وارد مکه شدند با ساز دف به استقبال ایشان رفتند.مولانا شاعر برجسته ایران زمین دف را سازی روح نواز می انست. آنچنان که معتقد بود دف روح و جان آدمی را با عرفان حقیقی که همان معنویت حق تعالی است، پیوند می زند.

دف از ابزار سماع می باشد و سماع ترکیب رقص و موسیقی عرفانی است.اصل سماع شیفتگی و وجد و شور است که همان رها کردن می خواهد و جامه دریدن و جانانه عشق به حق را در ذره ذره ی جان جستن و فراافکندن.آن که مولانا جلال الدین بلخی سرآمد همه این آشفتگی را غوغای دف می خواند.

دکتر فیروز  ساسان از محققین ارزشمند فرهنگ و هنر ایران می گوید: دف در پهنه موسیقی اصیل ایرانی دارای باشکوه ترین جایگاه موسیقیای از نظر روحی  و روانی می باشد.از این جهت که می تواند با صدای اسطوره ای خود روح و جان مخاطب را صیقل دهد وبه آرامش سوق دهد

ساز دف زمزمه مرکبی است که جان و قلب انسان را با صدای جادویی خود به وجد می آورد به گونه ای که مستمع را به شور و شوق فرا می خواند.با همین مختصر که ذکر شد معلوم می شود که دف “ساز پر معناست”سرشار از ارزشهای پنداری را از آمیزاهورای و آسمانی که در تار و پود انسان تاثیر شگرف می نهد

ای دف ای ساز سلیم صادقان             ای به شور افکنده جان عرفان

ای طنینت رفته تا اوج سپهر                در صدایت هست پژواکی ز مهر

حلقه هایت همچنان زلف کند                ای انیس  صابران  دردمند

مونس هر عاشق و هر واله ای              خرمن ماهی تو همچون هاله ای

ای تو ساز مردم اعصار دور                   ای دف ای  غوغای گر خوب و صبور

ای تقدیس در تو نزد مردمان                 بوده ای مجذوب نزد عاشقان

منبع : dafnavaz.blogfa.com