آموزش تئوریک یا تجربی برای رواندرمانی

زمانی یک طرح تحقیقاتی وجود داشت که فکر می کنم بد نیست از آن مطلع باشید. از یک گروه افراد، یک سوم آن ها را برای روندرمانی بردند، یک سوم دیگر را در لیست انتظار قرار دادند و برای یک سوم بقیه، فیلمهایی درباره رواندرمانی نمایش دادند. افرادی که در لیست انتظار بودند پیشرفتشان به اندازه بقیه بود! این بود شرح آن طرح تحقیقاتی. این کشف را طوری به رخ من کشیدند که انگار یک واقعه جهانی است. من به آن ها گفتم از نظر من تنها چیزی که می توان راجع به این طرح گفت این مطلب است که این طرح نشان دهنده بی کفایتی افرادی است که در این قضیه عمل رواندرمانی را انجام داده اند. آن ها از این اظهار نظر جدید که عملا آن طرح را زیر سوال می برد یکه خوردند.
من از ریاضیات وارد دنیای روان شناسی شده ام.

آموزش تئوریک یا تجربی برای رواندرمانی

زمانی که وارد زمینه روان شناسی شدم، اولین چیزی که نظرم را جلب کرد این بود که کارهای روان شناسان اثر بخش نیست، حداقل در باب افرادی که در بیمارستانها و مطبهای روانی بستری بودند اثری نداشتند به چه دلیل که سایر افراد به خانه هایشان رفته بودند! از این رو اولین چیزی که دریافتم این بود که من نباید کارهایی را که آن ها با مراجعه کنندگانشان انجام می دهند، انجام دهم. کارهای بی ثمر و قدیمی آن ها ، تنها چیزی بود که ارزش تعلیم نداشت.

اولین باری که با یک مراجعه کننده مواجه شدم، در مطب شخصی یک خانم روان شناس بود. من به آن جا رفتم و یک ساعت تمام عمل رواندرمانی آن روان شناس را بر روی یک مرد جوان مشاهده کردم. موقعی که آن مرد جوان داشت درباره گرفتاریش در خانه صحبت می کرد، آن روان شناس خودش را بسیار صمیمی و همفکر و همدرد نسبت به او نشان می داد.

ادامه دارد…

منبع : دیوید گروسک