بچه ها فوبیای چندانی ندارند

پیش گیری دیگر این است که یک تکیه گاه ذهنی بسیار خوب برای یک تجربه مثبت و قدرتمند ایجاد کنید، به طوری که اگر احساسات ناخوشایند قدیمی باز هم به سراغتان آمدند، بتوانید خودتان را از شر آنها خلاص کنید. احساس ناراحتی بیشتر به شما هیچ کمکی در این زمینه نخواهد کرد. من یک تکیه گاه قدرتمند ذهنی در اختیار داشتم. شما هم یکی برای خودتان داشته باشید. اگر دارای واکنش فوبیایی بسیار شدیدی هستید. به شما توصیه می کنم این کار را همراه با شخص دیگری انجام دهید. خیلی هم کار سختی نیست و واضح است که وقت چندانی هم نمی برد. اگر قرار است به سراغ ناراحتی ها و ناخوشی ها بروید و اگر لازم است یک تکیه گاه ذهنی کمکی داشته باشید، از شخص دیگری نیز کمک بگیرید. می توانید به آرامی وارد واکنش فوبیایی شوید و به دوستتان بگویید “نگاه کن و ببین که من حالا چه طور به نظر می رسم و در حال حاضر نحوه تنفس من چگونه است. اگر باز هم این حالت را مشاهده کردی دستم را فشار بده”. این کمک باید کافی باشد. بقیه کار را می توانید خودتان انجام دهید.

زن: آیا می شود این کار را در مورد بچه ها نیز به کار گرفت؟

بچه ها فوبیای چندانی ندارند

به نظر نمی رسد که بچه ها فوبیای چندانی داشته باشند. این عمل برای آن دسته از بچه هایی که فوبیا دارند به خوبی موثر واقع می شود. توصیه می کنم در مورد بچه ها، هرکاری را محتاطانه و با سیاست انجام دهید. یکی از دوستان من بچه ای نه ساله داشت که املایش افتضاح بود. به او گفتم “به این فهرست که شامل ده لغت املایی است نگاه کن” آن بچه نگاهی به فهرست انداخت، سپس گفتم “حالا چشمهایت را ببند و آن لغات را برای من نام ببر. نه این که املاء آنها را به من بگویی”. او برای انجام این کار قدری مشکل داشت، او قدرت تجسم خوبی نداشت. سپس من گفتم “آیا ووکی را در فیلم جنگ ستارگان به یاد می آوری؟ آیا لحظه ای را که ووکی دهانش را باز کرد و این طوری دندانهایش را نشان داد به یاد می آوری؟”. و او گفت “اوه، آره!” و سپس به سرعت تصویرسازی کرد. من او را وادار کردم تا کلماتی که از دهان ووکی بیرون می آمدند را در ذهنش چاپ کند.

منبع : دیوید گروسک