تجربه پزشک و افسردگی

تجربه پزشک و افسردگی

تقریبا 90 سال پیش امیل کراپلین، به حق شرایط افسردگی و مانیا را دو بخش از یک بیماری واحد توصیف کرد. کراپلین پس از آزمایش روی چند صد بیمار به این نتیجه رسید که مغز بیماران روانی که فوت کرده بودند هیچ آسیبی نداشته و او هم نتوانسته درمان موثری برای این بیماران تجویز کند. بسیاری از روان پزشک ها به این ادعای او که بیماری روانی منشاء جسمانی دارد تردید کردند و با استقبال از روش های تحلیل روانی امیدهایی درباره چشم انداز تخفیف ناراحتیهای بیماران روانی بدست دادند. بدبینی برخی از روان پزشکان پای بند به روش های متعارف منجبر به این باور اشتباه شد که بستری شدن ادامه دار اغلب بیمارانی که از اختلالات شدید روانی رنج می برند امری اجتناب ناپذیر است.

اما دیری نپایید که روان پزشکان پیرو تحلیل روانی به این نتیجه رسیدند که این نظریه در مورد اغلب بیماران به شدت افسرده یا شیدا مصداق ندارد. برخی از روان پزشکها هم با توجه به این نکته و سایر نتایج مایوس کننده، مدتها از درمان بیمارانی که از اختلالهای ذهنی شدید رنج می بردند خودداری نموند.

در پنجاه سال گذشته تکامل شیوه های درمانی جدیدی را شاهد بوده ایم که ضمن داشتن خواص درمانی مثبت، مصرف آنها برای درمان بیماران بدحال روانی بی خطر است. بسیاری از این داروها و از جمله داروهای ضدافسردگی تری سیکلیک و لیتیوم مورد بررسی قرار گرفته اند. با کشف این داروها معلوم شد که بیماری های روانی انواع مختلف دارد که هر کدام به درمان ویژه ای احتیاج دارند.

با آنکه بسیاری از حقایق روانپزشکی تغییر کرده اند، بسیاری از باورهای موجود تغییر نیافته باقی مانده اند. به این نتیجه رسیده ایم که هر کدام از ما با آنکه در دو فاصله زمانی قابل ملاحظه در دانشکده پزشکی تحصیل کرده ایم، همشاگردیها و اساتیدی داشته ایم که به پزشک بودن روان پزشک ها تردید داشته اند.

بعضی ها ظاهرا متعقدند که روان پزشکی و سایر شاخه های پزشکی دو مقوله کاملا متفاوت هستند. هر یک از ما مستقلا به این نتیجه رسیده ایم که بخش قابل ملاحظه ای توان و نیروی روانپزشکی نه در جدایی آن از طب، بلکه به خاطر وصلت با فرایندهای پزشکی است. تشخیص، تجویز و درمان بیمارانی که از اختلال افسردگی-مانیا رنج می برند، طیفی مشابه آنچه در برخورد با مثلا بیماران قند وجود دارد، طی می کند.